Update van postbode Peet

Werken bij de post heeft wel wat bijwerkingen zoals: een voortdurende training van geheugen, conditie en blaas en van het voorjaar tot de herfst een genant bruine kop.
Ondanks de geheugentraining heb ik vaak geen besef van datum, tijd en plaats, want ik begin 's morgens te lopen en blijf de hele dag goedemorgen zeggen, dan loop ik ook nog de hele tijd rondjes en als iemand naar een bepaalde straat vraagt ben ik helemaal gedesoriënteerd. Bovendien komt m'n sluimerende topografische beperking vaak om de hoek kijken. Natuurlijk altijd de hoek waar ik 'm niet verwacht. De datum probeer ik wel echt te onthouden want die moet je soms paraat hebben bij een "we hebben u gemist" briefje. Volgens sommige collega's klopt deze tekst niet, ze zouden 'm liever vervangen door "uw pakketje paste weer es niet door de brievenbus en u deed de deur niet open ondanks herhaaldelijk bellen, kloppen en heel hard schreeuwen, nee hoor, grapje, de buren kwamen gelukkig op het lawaai af en hebben uw pakketje op de stapel gelegd, graag zelf eventjes ophalen op nummer zus en zo". Deze tekst is misschien te lang. Nog even wat vanaf schaven.
Een andere bijwerking is dat ik continu aan het scannen ben, niet alleen de pakketjes die ivm track en trace gescand moeten worden, maar ook de huisnummers, het liefst in combinatie met de juiste straatnaam, de paadjes tussen de huizen en uiteraard de brievenbussen. Ook ben ik voortdurend anticiperend de weg aan het scannen op obstakels, stratenmakers, kabelgravers, klikowagens, bomenkappers, bouwvakkers en meer van dat soort takken van bedrijvigheid zodat ik hier m'n looproute flexibel maar toch veilig omheen kan buigen en de post volgens de sbs-code in de brievenbussen kan werpen (sbs = snel, behendig & sierlijk). Nog een bijwerking is dat m'n broodtrommel aan het einde van de dag leeg is tot het laatste kruimeltje en dat ik tegenwoordig toch wel bijna alles eet wat me wordt voorgeschoteld. Dit zijn zoal de bijwerkingen die ik na het eerste halfjaar bespeur. Of er op lange termijn ook bijwerkingen zijn zal de toekomst uit moeten wijzen. En ook al gaat het er bij de post soms hectisch aan toe, met de slogan "alleen rust kan ons redden" worden de gemoederen vaak wel weer tot bedaren gebracht. Verder lossen we alles op met elastieken (om de post bijelkaar te houden maar ook om de immer openvliegende bakfietskleppen te sluiten), met pleisters (om de verwondingen bij oa scherpe brievenbusranden te stelpen) en natuurlijk met zoveel mogelijk niet al te subtiele humor.
Als je vraagt "past je zelfbeeld wel in het straatbeeld?" dan is m'n antwoord dat het redelijk in balans is. Want zolang mensen je begroeten met "hallo harde werker" en "je bent een engel", ja, dat geeft je toch vleugels, ook al weet je dat het niet zo is.

Post it

een kleine impressie van de eerste weken als postbezorger:
de ochtend begint met een peuk om een dreigend overschot aan frisse lucht alvast te compenseren (gratis meeroken)
verder bezorg je zoveel meer dan post:
je weggewaaide pet bij jezelf terug
een weggewaaide ballon bij een bakfietskind
je omgevallen postfiets weer overeind
een over het hek geschoten voetbal terug bij de schoolkinderen (bedankt dat u daar tijd voor hebt 😀)
een goedemorgen/middag, soms zelfs de beste wensen voor een heel jaar, een lach, het fijne van deze verbale postpakketjes is dat je ze meestal ook weer retour afzender krijgt
naast een rampzalige dag waarop ik m'n begeleider kwijt was geraakt - toen werd ik pas echt bezorgd - ook leuke dagen waarop ik alle post goed kon bezorgen
helaas ook af en toe een regendag dus voortaan altijd m'n regenpak mee
morgen schijnt het te gaan sneeuwen, dan haal ik de slee tevoorschijn denk ik en bij sneeuw schijnt ook vaak de zon: gratis wandel- en lichttherapie, helemaal toppie 😎
het snoepje van deze week is: voorlezen als postbode tijdens het voorleesontbijt bij groep 3/4, want komende woensdag beginnen de nationale voorleesdagen! heel Holland leest voor, hoe leuk is dat ❣